Mijn naam is Johan van den Elzen.

Geboren in 1959 en opgegroeid in het Brabantse land. Daar een fijne jeugd gehad samen met mijn 2 broers en 1 zus. Zoals nagenoeg al met leeftijdsgenoten in die tijd jaren bij de scouting gezeten en misdienaar geweest. Trompet leren spelen en bij de plaatselijke harmonie gegaan. De lagere school doorlopen en daarna helemaal naar Boxmeer gegaan (ik woonde in Cuijk) om daar naar het VWO te gaan. De beta vakken lagen me beter dan de alfa vakken dus van 4 gymnasium naar 5 atheneum gegaan. Ik was zodoende verlost van nagenoeg alle talen. De enige die overbleef was Duits. Ja dat kon in die tijd. Met Engels in mijn pakket was ik in de 4de blijven zitten en daar had ik geen zin in.

Na het VWO wiskunde gestudeerd op de TU in Eindhoven. Daar actief geweest in het actiewezen. Jaren me ingezet voor de huurders en wantoestanden aan de kaak gesteld van verhuurders. Verder veel gesport, ondertussen mijn 1e graads bevoegdheid gehaald, en stevig genoten van het studentenleven.

“Solliciteren bij partijen waar ik tegen geprotesteerd heb kon natuurlijk niet.”

Ja en dan ben je afgestudeerd. Dat was medio 1986. Waar moest ik gaan werken. Onderzoek doen op de universiteit? Daar was ik niet goed genoeg voor. Verder het bedrijfsleven in? Ja dat kon maar uiteraard niet bij partijen waar ik tegen geprotesteerd heb. In die tijd was de informatica erg in opkomst en daar was werk genoeg. Maar ik wilde dat alleen maar doen als ik de garantie kreeg niet te worden gedetacheerd bij bedrijven waar ik tegen geprotesteerd had. Die garantie kreeg ik niet en derhalve dus geen baan in het bedrijfsleven.

Voor de klas staan leek me ook erg leuk. Dat bijna 2 jaar gedaan met heel veel plezier op een HBO school. Echter na verloop van tijd kreeg ik het toch wel benauwd door de gedachte dit werk te doen tot mijn pensioen. Ik had het idee weinig te leren en jarenlang hetzelfde te moeten doen. Dus ben ik weer gaan solliciteren. Zeker 50 keer geprobeerd en uiteindelijk een baan gekregen bij de Nederlandse Spoorwegen.

Dat was een gouden greep. 27,5 jaar later ben ik bij een van de bedrijven vertrokken die uit de NS zijn voortgekomen. Dat was eind 2015 bij Movares. In de tussentijd allerlei functies bekleed van ontwikkelaar, hoofd van de afdeling commercie, divisiedirecteur tot CEO. Die laatste functie heb ik 8,5 jaar mogen vervullen.

Juist de laatste 8,5 jaar hebben mij heel veel opgeleverd. Kwa leider, kwa mens en ook mijn overtuigingen zijn in die periode op een aantal punten gevormd, op een aantal punten gestaafd en op een aantal punten aangescherpt of deels veranderd. Ik werd CEO op 47 jarige leeftijd. Daardoor wist ik al dat ik mijn pensioen zeker niet zou halen bij Movares. Ik had de overtuiging dat je niet te lang op zo’n positie moet zitten. Dan word het steeds lastiger om onafhankelijk te denken en verder is het de vraag of juist jij de leider bent om het bedrijf verder te helpen in een volgende fase. Verder bestaat er zoiets als een houdbaarheidsdatum.

“Ik wist dat ik mijn pensioen niet zou halen bij Movares”

Ik weet niet precies hoelang die periode is maar ik denk tussen 5 en 10 jaar. Verder kwam bij mij in die periode steeds sterker de wens naar voren om meer te betekenen voor de maatschappij, voor de zwakkeren van de samenleving. Ik heb dat gedurende mijn CEO schap ook gedaan maar het ontbrak me aan de energie om dat op mijn manier te doen. Te weinig tijd. Derhalve zag ik maar 1 oplossing. Radicaal stoppen bij Movares en de carrière switch echt een kans te geven. Zo geschiedde op 1 januari 2016.

“We hebben in Nederland te veel regels”